«كاش اين دنيا هم مثل يک جعبه موسيقي بود، همه صداها آهنگ بود، حرف ها ترانه.»
آن وقت شايد خداحافظي آسان تر بود، سفر راه و رسم ديگري داشت و جاده مفهوم بلند دلواپسي نبود.
بهانه ام براي اين يادداشت – آخرين چهارستون من- سفر است، سفري كه مرا از خانه پدري ام دور مي كند و رنگ تازه اي به فاصله، دلتنگي، خاطره، خانه، مادر و عشق مي پاشد.
آغاز سفر از پايان يك خداحافظي است كه اگر تلخ نباشد، چندان هم شيرين نيست. طعم گسي دارد و خب اين قانون سفر است .
امروز كه قرار به رفتن است تا چه پيش آيد! به بهانه اين قرار اما بايد خداحافظي كرد كه اگر رفتم به دلم نماند.
يك بغل خاطره و دلتنگي را با خود مي برم، به جز تكه دلي كه جا مي گذارم تا بهانه ام باشد براي برگشتن، يك بهانه دارم و همين.
«به چيزي كه دل نداره، دل نبند.» دل بستن اما از آداب روزگار است كه در زمانه هاي سفر معلوم مي شود كه گرفتار است. گرفتار و دلبسته آب و خاكي كه چند و چون وفاداري را درس مي دهد، هرچند كه دل ندارد.
و مادرم كه نماد اين وفاداري است و ياران و دوستان كه مشق تعهد و رفاقت اند و عشق كه يگانه تمرين وارستگي و خلوص است و چه خوب كه همه شان دل دارند. سفر گره اين دلبستگي را محكم تر مي كند، دستكم براي من اينطور است تا اين گره كور نشود بار سفر نمي بندم.
اين خداحافظي موقتي است، اين خداحافظي بهانه است كه بگويم دوستتان دارم، دلتنگتان مي شوم و با خاطره اين صد روز زندگي مي كنم.
اين 1+90 امين شماره چهارستون است، يك دقيقه وقت اضافه تا با صداي بلند بگويم به سهم خود سپاسگزار تك تك اساتيد، همكاران، بزرگواران و دوستان خوبم در اين عمر صد روزه هستم.
نمي دانم از رضا اسماعيلي متشكر باشم يا گلايه كنم كه مرا با البرز پيوند زد تا به وقت رفتن اينقدر بي تاب شوم، آنقدر دوستش دارم كه گلايه هايم را برايش ببرم و او آنقدر دل بزرگي دارد كه اين لحظه هايم را بفهمد، كه دلتنگي چيست؟ كه دوست داشتن كدام است؟ براي قلب هميشه عاشق او. سهم رضاي عزيز گلايه و سپاسم از آن فرشته جمشيديان دوست داشتني كه قلب مهربانش طاقت گلايه ندارد و تك تك عزيزانم كه اين صد روز را كنارشان نفس كشيدم و زندگي كردم.
صدبار مردن و زنده شدن با عمر يك روزه يك روزنامه!
و براي او «هنوز هم اگه يك كلمه بگي بمون، موندگارم...»
... بمون، پابند به عهدمون.
خداحافظ، به همين سادگي.
+of+IMG_7697.jpg)
